Mijn eerste carnaval was niet inmiddellijk eentje om trots op te zijn...
Het begon allemaal heel spannend. Ik wist niet wat er mij te wachten stond. Iedereen waarschuwde me voor carnaval, en enkel de 'stoerdere' jongens waren opgewonden om eraan te beginnen. Op voorhand hadden ze mij enkel gewaarschuwd 'aqui, JUGAMOS carnaval' (hier SPELEN we carnaval), nadat ik hen vertelde over de parade(tje)s die we in belgie lopen.
Ik wist enkel dat er veel water en schuimspuitbussen aan te pas zouden komen. Het echte carnaval is eigenlijk pas maandag en dinsdag; en zijn dan ook schoolvrije dagen.
Maar vrijdag was het dus carnaval op school. (Ok, terwijl ik dit aan het typen ben, krijg ik te horen dat een amerikaanse vrouw betaald om onder hypsnosetherapieën dommer en dommer te worden. En waarom? Omdat ze op BARBIE wil lijken. Ze laat borstvergrotingen doorvoeren en botox inspuiten, maar wil nu ook even 'slim' zijn als barbie... Ben ik blij in dat rare land te hebben verlaten!!)
Bon, swat, entonces, vrijdag was er dus carnaval. Met een shortje en vuile tshirt naar school. Een hele lange ochtendformatie gehad, omdat elke klasgroep uit het lager een toneeltje ivm carnaval had voorbereid. Tot het zo ver was (na een examen wiskunde om binnen te geraken aan de universiteit.. met ellenlange vraagstukken in het Spaans.. Ge kunt u voorstellen hoe goed het mijne ging...). Speeltijd. Lettelijk. Toen ik beneden kwam, op het ergste voorbereid, zag ik dat er met politielint een 'carnavalspeelzone' was afgebakend... Het lageronderwijs was al begonnen. Duizenden spuitbussen met schuim, platgetrapte maskers, ondertussen al wat bloedende neuzen, waterballonnen, al wat je maar kunt denken. Tot ik te horen kreeg dat dit echt nog maar het lageronderwijs-speelzone'tje' was. We liepen naar de achterkant van de gebouwen, waar de secundaire speelplaats is...
Een zwembadje met water...
En bloem...
En eieren...
En modder...
En ploeterende kinderen.
Ik zie nog meer spuitbussen. Het is echt gewoon verschrikkelijk. Een slagveld uit de tweede wereldoorlog, maar bloed vervangen door schuim in allerlei kleuren.
Leerkrachten, leerlingen, conciërges vliegen het zwembad of 'de schuimton' in, met luide muziek op de achtergrond.
Waterballonnen spatten na mooigemikte worpen op hoofden uiteen. Waterlansen worden onzuinig gebruikt. Het is één groot feest...
Tot...
3u later, is het tijd om te verversen van kleren en naar huis te gaan. Als 'nieuweling' heb ik er veel van gekregen. Vuil, doorweekt en vol schuim strompel ik naar boven. Ik heb echt een fantastische dag gehad. Tot ik uit het hoofdgebouw op de speelplaats kom, en het zonlicht mijn ogen in vuur en vlam zet. Alles is blauw en ik kan mijn ogen niet langer dan 5 seconden openhouden.
Ik probeer ze te spoelen, ga naarde overdrukke 'enfermeria', ziekenkamer, krijg oogdruppels, maar het verbeterd juist niets. Mijn ogen prikken en ondertussen kan ik ze zelfs al niet meer openkrijgen. Ik word als een blinde naar het busje geleid en stompel het huis (ondertussen met pasgeïnstaleerd alarmsysteem en camera's, uit angst voor inbraken) binnen. Aan eten kan ik niet denken momenteel, al is het al 2u smiddags (niet van mijn gewoonte!!). Ik loop, struikel, regelrecht naar de douche, neem een koude douche (omdat ik niet kan wachten tot er warm water is), sproei mijn ogen opnieuw, maar het wordt maar niet beter.
Omdat ik alleen thuis ben, beslis ik maar mijn ogen te laten rusten en te gaan slapen (wat mij erg veel pijn doet). Het lukt toch om 1u'n half te slapen, en een goeie twintig min later komt mijn mamaatje thuis. Mijn ogen zijn nog steeds niet beter, en mijn ogen blijken VUURrood te zitten. Vervolgens snelt mijn moedertje naar de apotheker, slaap ik nog wat, en krijg 2 flesjes 'ogenwasmiddel' in mijn ogen gepompt, wat mij alles behalve deugd deed. Daarna een zalfje en twee dikke watjes op mijn ogen gekleefd.
Twee uur later mocht ik bij de dokter, omdat er geen verbetering inzat. Met 20euro aan medicatie en 30 aan een consultatie, 2 slaappillen en nogmaals twee dikke ooglappen die ik een dag'n half zou moeten aanhouden, werd ik terug naar huis gestuurd.
Ik kreeg Als een kind kip naar binnen gepropt (je kon duidelijk merken dat dat voor hen toch ook al 18 jaar geleden is), en ging onmiddellijk naar bed, waardoor ik dus 2 verjaardagsfeestjes heb moeten missen......
Na een halve dag stompelen en tasten, mocht ik terug naar de dokter. Alles was er op vooruitgegaan, en ik mocht (enkel met zonnebril weliswaar) terug rondlopen zonder ooglappen. Ge kunt niet geloven hoe blij ik ben weer te kunnen zien. Immens veel respect voor blinden. Ge kunt zelfs geen muziek meer aanzetten met uwen ipod!!
Om dat te vieren (dat ik weer kon zien..) zijn we typisch ecuadoriaans gaan eten. Heerlijk.
Vandaag ga ik carnaval vieren met de familie. We gaan volleybal spelen op typisch ecuadoriaanse wijze. Ook gaan we basketten en voetballen, en natuurlijk ook veeel waterspelletjes (ZONDER SCHUIM!!!)
Ciao,
Y hasta la proxima!
Yo.