maar vandaag is toch wel de ideale gelegenheid om deze kleine man eens te laten weten
dat ik hem eigenlijk wel mis. Hoe weinig ik hem ook hoor, hier aan de andere kant van de planeet, toch denk ik vaak aan hem, en ziene'k hem eigenlijk echt graag.
Hoe wonderbaarlijk het is om zo verschillend te zijn, maar toch iemand zo af en toe nodig te hebben, omdat je elkaar beter kent dan wie dan ook. 'Een jaar is langer dan ik had gedacht', schreef hij me onlangs, in het 2e berichtje die hij me in 7 maanden heeft geschreven.
Nooit hebben we echt heel veel tegen elkaar gepraat en als kind moest het al kerstmis zijn of er was niet één zonder pijn of zonder tranen. En toch, door zo ver van elkaar te zijn, zijn we (en dan spreek ik alvast voor mezelf) meer naar elkaar toegegroeid. Niet door een overvloed aan woorden, maar hier vanbinnen. Het gevoel om toch te kunnen toegeven dat er iets van 'jezelf' wordt gemist. Een klein stukje speelsheid, een klein stukje spanning en opluchting, een klein stukje troost en medeleven, een klein stukje protectie tegen kwade oudjes, een klein stukje van wat echt belangrijk is in het leven; een broer die er ondanks alles af en toe eens kan zijn.
En ik weet het, maatje, ik ben een ongemakkelijk mannetje geweest. Ik heb je waarschijnlijk veel pijn gebracht en heb je veel doen 'schreien'. En daar voel ik me ook wel schuldig over. Mijn excuus was altijd: 'Dat maakt hem sterk'. En maateke, gij zijt ook sterk geworden. Zowel fysiek als daar vanbinnen. Sterk in de zin van; prachtig sterk, weergalmend sterk (als ge begrijpt wat ik daarmee wil zeggen?) en ontroerend sterk.
Jij was (bent - ba-ha -) de jongste van de twee. Kreeg steeds het voordeel van de mama en de papa, ook was dat zo af en toe totaal niet terecht. Maar toch, ik voelde hoe je zo af en toe naar me opkeek, wanneer ik weer 'de grote broer' mocht uithangen. Als ik daar nu op terugzie, dan besef ik dat IK diegene was die naar je opkeek. Diegene ben die naar je opkijkt. Hoe jij de dingen doet die ik nooit heb gekund en hoe jaloers ik daar dan wel niet voor kon zijn.
Dan werd ik kwaad wanneer jij mijn itunesbibliotheek kopieerde waar ik zo lang mijn werk in had gestoken en hoe jij daarmee ging pronken in de scouts en op school. Hoe kwaad ik was wanneer jij mijn mooiste broeken aantrok om te vertrekken en met een gat de was ingooide als je terugkwam van school.
Maar dan besef ik, zoveel jaren later, hoe fier ik ben dat IK jou muzieksmaak heb kunnen beïnvloeden. Hoe ik jou kledingstijl heb kunnen beïnvloeden, waneer je uit Torfs met 'krak'-dezelfde schoenen thuiskam. Hoe ik nu met jou over de films kan praten die we samen gezien hebben, en hoe verzot we nu zijn op Quentin Tarantino. Hoe ik voor jou de paden van "om 11u thuis!!" heb kunnen verleggen en hoe ik nu op mijn oren krijg als je te weten komt dat IK één van jou favorite t-shirts een jaar lang heb meegenomen.
Wat ik met dit lange, melige betoog wil duidelijk maken, amigo,
is dat ik besef hoe jij er als een sterke, ondertussen 17 jarige, jongeman tegenaanvliegt,
met een vaart die ik nooit heb gehad. Om af te sluiten wil ik nog wat slijmerige dingetjes zeggen;
Liefste hermano, amigo y loco,
Ik bewonder je, heb je waarschijnlijk altijd al bewonderd en hoop dat we na onze avonturen elkaar nog steeds zullen bewonderen. Hoe we vanaf vandaag, jou 17e verjaardag, een nieuwe start kunnen nemen. Hoe we geen jaren meer zullen verspillen aan domdoenerij tegenover elkaar en hoe we het leven gaan beginnen zien als een feest. Ons feest. Ons verjaardagsfeest, elke dag opnieuw.
Nu, maatje, is het mijn beurt om je te bewonderen. Om naar je op te kijken.
Ik wil dat je mijn voetstappen in de sneeuw gebruikt om sneller vooruit te komen en aan het eind van de weg samen verder staan dan waar we ooit alleen zouden hebben gestaan.
Seth, ik wens je ongelofelijk veel plezier vandaag.
Ik wens je ongelofelijk veel succes in je verdere leven.
En ik vraag je om mij als een broer te zien, die ik misschien niet altijd geweest ben.
Ik wens je duizenden bewonderende ogen, die allemaal op jou gericht zijn,
en ik wens je één van je betere verjaardagen ooit toe (hoewel volgend jaar nog beter zou moeten zijn, aangezien we dan terug verenigd zullen zijn.. haha).
And you will know My name is the Lord when I lay My vengeance upon you.
-Pulp Fiction.
Geniet van je zeventiende verjaardag,
Je slijmbal!