Heb vandaag post gekregen!
Een 5 pagina's lange brief van de oma, die twee weken na mijn vertrek opgestuurd zou zijn....
En een minipostkaartje over een brekend ei van de oudjes...
M.a.w. het lijkt wel alsof de postduif hier nog niet uitgestorven is, maar wel al flink verouderd en wel heeel langzaam is!
Toch bedankt!
Het deed deugd om terug te kunnen lezen in het nederlands.
Vandaag een erg leuke dag achter de rug. Met de klas (en andere graden) naar het oude centrum geweest om daar musea te gaan bezoeken.
Ik voel me hier meer en meer thuis in mijn nieuwe klasgroep, en het lijkt wel alsof ieder van hen zijn eigen kleine plaatsje in mn hart aant vastwortelen is... Nu al. Ik ga verdorie graag naar school.
Met de heisa die vorige week is komen opduiken, heb ik geen tijd gehad om jullie te vertellen over het weekend die ik doorbracht in 'pululagua', de vulkaankrater waar ik met een aantal vrienden ben gaan 'logeren'.
Pululagua is een vulkaankrater buiten het centrum van quito (op ogv 20 minuten van mijn huis). De vulkaan zelf is (gelukkig) al lang niet meer actief en is nu begroeid met bomen, velden, bergen en koeien.
Met een soort 'clubje' dat ik hier heb mogen leren kennen, zijn we daarginds getrokken tegen 5u vrijdagavond (ondertussen al twee weken geleden). We hadden afgesproken om 2u30, en elk half uur werd het een beetje uitgesteld.. Leve de ecuadoriaanse tijd...
Met nog geen 10 euro voor het eten, de kampplaats en de benzine, zitten we met 6 volgepropt in een autootje van 4 personen, barbeque op het dak, en valiezen, tenten, matrassen en slaapzakken op plaatsen die niet aangenaam kunnen genoemd worden...
Het is een nevelige avond en het begint al te schemeren wanneer we de top van de vulkaan bereiken. We 'zoeven' doorheen de haarspeldbochten naar beneden en stoten daarbij onze hoofden meerdere keren tegen het autodak. Helaas zien we op dit moment niets van wat een prachtig landschap zou moeten zijn, door de dichte nevel die komt opduiken.
3 duitse vrijwillersstudenten tussen de 22-24 jaar, een ecuadoriaanse natuurliefhebber (zowel van de echte natuur als van de planten, als je begrijpt wat ik bedoel) en onze 'organisator'. Wanneer we toekomen in de krater, moeten we wachten tot wanneer de 'patron' van het kampement arriveert.
Omdat dat wel even kon duren besloten we maar de streek te gaan verkennen en wat rond te wandelen. Na een uur of twee, en met kletsnatte voeten, keerden we terug naar de auto, nog steeds wachtend op deze meneer.
Pas twee uur'nhalf later kwam deze toe.. Nadat het ondertussen al was beginnen regenen, en er geen plaats genoeg was voor ons allen om te schuilen in de auto... Leve de ecuadoriaanse tijd..
Maar al snel reden we naar ons kampement. Omdat geen van ons zin had om tenten te beginnen opzetten in de gietende regen, mochten we in een gezellig kabannetje slapen, na een verwarmende bbq, een kampvuurtje die door het natte hout maar heel '-tje' was, en wat gezellig kletsen over politiek (en de stemming die zou volgen de week nadien). Vervolgens kropen we tegen 2u30 onder de lakens.
Toen ik de volgende morgen wakker werd, was de wolkenbank al heel wat beter/minder. Op bepaalde momenten kon je een blauwe lucht achter de wolken vandaan zien loeren. Na een frisse duik in het 'ijs-zwembad' en een wandeling door het fantastische landschap, dat zelfs niet te beschrijven valt (foto's volgen binnenkort), is het tijd om langzaamaan terug te keren naar huis.
Dit kort, maar intens weekendje is er eentje om zeker te koesteren...
Kus,
Elias